ذهن ناخودآگاه تمامی خاطرات ما را در خود ذخیره کرده است. اگر این خاطرات نهفته و در مخزنی مرتب شده باشند مشکلی پدید نمیآورند. ولی افرادی که در زندگی ما ظاهر میشوند، مشاهدهی برخی مکانها و بعضی موقعیتهای زندگی این خاطرات را بیدار میسازند. بدین ترتیب این خاطرات به افکار تبدیل میگردند و تجلی مییابند. به همین دلیل هم هست که این که بدانیم افراد برای این در زندگی ما حضور پیدا میکنند که موقعیت دیگری برایمان فراهم آورند بسیار مهم است. این موقعیت چیست؟ این که خودمان را صد در صد مسئول بدانیم و بگوییم: "متاسفم، لطفاً مرا به دلیل هر آنچه که در درونم جریان دارد و موجب ایجاد این شده است ببخش". (هو اوپونو پونو)
آیا تاکنون توجه کردهاید که هر گاه مشکلی پدید میآید شما هم در آنجا هستید؟ اگر مشکل در درون شما نبود نمیتوانستید آن را در نظر آورید. مشکلات تنها بازپخش خاطرات هستند. اطلاعاتی هستند که بر روی نوار ذخیره شده اند. وقتی نوار شروع به چرخش مینماید فکر میکنیم که واقعی است. مشکلات تکرار میگردند چون با ظهورشان واکنش نشان میدهیم و به آنها میچسبیم. از آنجایی که نمیتوانیم به مشکل فکر نکنیم در تله گیر میافتیم. با وجود این که میتوانستیم دست از آنها بر داریم ولی مشکلات بیشتری را به سوی خود جذب مینماییم.
آیا تاکنون توجه کردهاید که هر گاه مشکلی بروز مینماید دچار وسوسهی فکری میشوید؟ هر گاه این دور باطل آغاز گردد از یاد میبریم که قادریم نوار را متوقف سازیم.
اکهارت تول در کتاب قدرت حال میگوید "ذهن هرگز نمیتواند راه حل را بیابد یا به خودش اجازه دهد که راه حل توسط شما پیدا شود چون خودش به صورت ذاتی بخشی از مشکل است".
آسان ترین راه - نوشته مابل کتز - ترجمه فرهاد فروغمند
درباره این سایت